Zamiast rozmawiać o tym co trudne, spróbuj tego doświadczyć TU I TERAZ. Tak można najkrócej scharakteryzować narzędzie i praktykę jaką jest eksperyment w terapii Gestalt. O tym, że go stosuję, informuję Klienta_tkę już na pierwszej sesji, wyjaśniając czym jest podejście Gestalt i w jaki sposób w nim pracuję. Idea eksperymentu czyli bezpośredniego doświadczenia konkretnej sytuacji jest dla niektórych Osób dużym wyzwaniem.
więcej…
Mam ogromną słabość do rozważań lingwistycznych. Doszukuję się w nich znaczenia rozmaitych słów używanych potocznie, nad którymi zazwyczaj nie ma czasu się zastanowić. Język jakim się posługujemy ma jednak ogromy wpływ na to jak odczuwamy życie, więc wydaje mi się to całkiem pożytecznym zajęciem ;-). Po powrocie z Indii, gdzie czas toczy się zupełnie inaczej nawet w dużych miastach, przyglądam się czym on jest dla Europejczyków i Europejek. Najwyraźniej czymś, co powoduje ich dyskomfort psychiczny. więcej…
Bywa, że określenie Klient_ka na początku terapii zaskakuje osoby zgłaszające się po pomoc. W pierwszej chwili reagują uśmiechem, albo śmiechem i dopytują, skąd pomysł, aby tak ich nazywać? No cóż…. W większości nurtów psychologicznych i terapeutycznych faktycznie stosuje się określenie Pacjent-ka, jednak nie w Gestalcie, zwłaszcza w praktyce prywatnej, w której nikt nie wymusza nomenklatury szpitalnej. W języku polskim słowo Klient_ka kojarzone jest raczej z obszarem sprzedaży i handlu. Oznacza kogoś, komu można coś, z oczywistym zyskiem, sprzedać. Mam wrażenie, że nie zawsze kojarzy się w pozytywnie. Pacjent_tka może oznaczać troskę i zaopiekowanie, sugerować kontakt z kimś, kto pomoże, ukoi, wyleczy, da ulgę. Brzmi cieplej, bardziej empatycznie. W Gestalcie dbamy jednak o to, aby relacja między osobą pomagającą, a potrzebującą pomocy była partnerska, nacechowana wspólnym poszukiwaniem możliwości zmiany. więcej…
Nastolatki googlują, subskrybują, lajkują i obserwują. Więcej ich w realu nie ma niż są. Dorośli się zżymają o marnotrawienie czasu. Boją się, że oprócz wirtualnego świata nic nie będzie w życiu ich dzieci satysfakcjonować. Terapeuci uzależnień ostrzegają, a ostrzeżenia płyną do rodziców. Youtuberzy są ekspertami od wszystkiego, łącznie z życiem. U nich nastolatki szukają odpowiedzi na swoje obawy, lęki i pytania. Tak jak my (obecni czterdziestolatkowie+) dowiadywaliśmy się większości prawd życiowych pod trzepakiem, tak oni szukają w sieci. Nasza podwórkowa społeczność była w gruncie rzeczy podobna. Była pewna hierarchia, były role grupowe, chowaliśmy się przed rodzicami w kryjówkach, tak jak oni uciekają w zamknięte grupy, do których nie mamy dostępu. Publikują w sieci swoje refleksje, zwierzenia, tak jak my prowadziliśmy zeszyty złotych myśli i pamiętniki, w które inni się wpisywali. Oglądaliśmy je później, ciesząc się z miłych, choć nie zawsze szczerych wpisów. Chcieliśmy być razem, nierozłączni, mieliśmy swoje rytuały i kody grupowe. To był nasz punkt odniesienia. Dziś utyskujemy na brak więzi i model życia zapracowanych rodziców. Wtedy rodzice wracali do domu popołudniu, ale w wielu przypadkach nie praktykowali spędzania wspólnego czasu z dzieckiem we współczesnym rozumieniu. Nasza społeczność była poza domem i tam zaczynało się nasze życie. Szukaliśmy bliskości, tak jak oni w sieci szukają podobnych do siebie osób. Chcieliśmy być lubiani, tak jak oni pożądają lajków pod swoimi wpisami i filmikami. Ależ jesteśmy podobni!
Zadzwonił telefon z prośbą o szybką konsultację w pierwszym możliwym terminie. Udało się go bez problemu znaleźć. Rozmawiamy 50 minut. Opowiadasz mi o sobie, o tym, co Cię spotkało i że dłużej tak już nie możesz i nie chcesz. Trzeba to zmienić i dlatego tu jesteś. Płaczesz. Ocierasz łzy, które Cię krępują, choć gabinet to jedno z miejsc, w których płacz nie ma limitu. Chcesz się zabrać do pracy i zmienić to, co jest teraz. Spotykamy się na kolejnym spotkaniu konsultacyjnym. Widzę, jak jest Ci ciężko, jak w sobie nosisz wszystko , o czym mi opowiadasz. Rozmawiamy. Słucham Cię i jestem blisko Ciebie.
Na trzeciej konsultacji pytasz mnie, czy nasze spotkania mogłyby się odbywać co dwa, a nawet czasem co trzy tygodnie. Zapadła cisza. Upewniam się, czy dobrze Cię zrozumiałam. Potwierdzasz i wyjaśniasz, że „ustawienie” terminu co tydzień jest niemożliwe, bo masz mnóstwo innych rzeczy, które też trzeba uwzględnić. Wykrojenie godziny na sesję w tygodniu, graniczy z cudem. Czekasz na moją odpowiedź. Mówię, że w takim rytmie nie pracuję z nikim, ponieważ wówczas nie ma procesu terapeutycznego. Wyjaśniam, na czym to polega i jak proces wygląda z mojej perspektywy.
Przychodzi Człowiek, często zmęczony swoim bólem i niemocą. więcej…
Wdzięczność to stan, który warto regularnie praktykować. Wdzięczność pojęta jako stan ducha polegający na doświadczaniu pełni tu i teraz. Stan niedoceniany i nieuświadomiony w życiu codziennym. Rozumiany jako podziękowanie za coś i bycie czyimś dłużnikiem. Skrócone to bezosobowego i nadużywanego „dzienks”. Wdzięczność za małe i drobne rzeczy, wdzięczność więcej…
Dziś zachęcam Was do pielęgnowania w sobie tej części Wewnętrznego Dziecka, która przejawia się w spontaniczności, w chęci do działania, doświadczaniu nowego i poznawania świata bez względu na wszelkie ograniczenia. Wewnętrzne Dziecko nie ma wieku. Coraz częściej spotykasz je w osobach dojrzałych więcej…
Przepracowanie, brak czasu dla siebie, trudności emocjonalne, brak satysfakcji z życia dają o sobie znać w ciele. Bóle mięśni, głowy, problemy z żołądkiem i dolegliwości kręgosłupa zaczynają by uciążliwe. Z pełnym przekonaniem zwalczamy je tabletkami (pomogą, nie zaszkodzą, przecież są bez recepty). Szukamy masażystów, pijemy zioła, rzadziej myślimy o jodze lub pokrewnych aktywnościach, aby zmierzyć się z dolegliwościami. W dalszej kolejności są wizyty u lekarzy i poszukiwanie przyczyn więcej…
Żałoba to proces, który nie rozpoczyna się naturalnie i przebiega podobnie u wszystkich. To jedno z najmniej zdefiniowanych doświadczeń i najmniej przewidywalnych stanów w życiu człowieka. Każdy przeżywa ją inaczej i w innym momencie ją zaczyna. Sam moment naturalnej śmierci kogoś bliskiego, nie otwiera ?automatycznie?procesu żałoby. Część z nas mniej więcej…
Nie zastanawiając się częstokroć, oswajamy podczas naszego życia temat śmierci. Czasami przez odejścia naszych bliskich i przyjaciół- opłakując ich i myśląc o tym, kim dla nas byli, ile dla nas znaczyli. Rozmawiamy o nich z tymi, którzy nadal są i są dla nas ważni. Celebrowanie ich pamięci więcej…