dodano: poniedziałek, 2 Październik 2017 13:49 Zadzwonił telefon z prośbą o szybką konsultację w pierwszym możliwym terminie. Udało się go bez problemu znaleźć. Rozmawiamy 50 minut. Opowiadasz mi o sobie, o tym, co Cię spotkało i że dłużej tak już nie możesz i nie chcesz. Trzeba to zmienić i dlatego tu jesteś. Płaczesz. Ocierasz łzy, które Cię krępują, choć gabinet to jedno z miejsc, w których płacz nie ma limitu. Chcesz się zabrać do pracy i zmienić to, co jest teraz. Spotykamy się na kolejnym spotkaniu konsultacyjnym. Widzę, jak jest Ci ciężko, jak w sobie nosisz wszystko , o czym mi opowiadasz. Rozmawiamy. Słucham Cię i jestem blisko Ciebie.
Na trzeciej konsultacji pytasz mnie, czy nasze spotkania mogłyby się odbywać co dwa, a nawet czasem co trzy tygodnie. Zapadła cisza. Upewniam się, czy dobrze Cię zrozumiałam. Potwierdzasz i wyjaśniasz, że „ustawienie” terminu co tydzień jest niemożliwe, bo masz mnóstwo innych rzeczy, które też trzeba uwzględnić. Wykrojenie godziny na sesję w tygodniu, graniczy z cudem. Czekasz na moją odpowiedź. Mówię, że w takim rytmie nie pracuję z nikim, ponieważ wówczas nie ma procesu terapeutycznego. Wyjaśniam, na czym to polega i jak proces wygląda z mojej perspektywy.
Przychodzi Człowiek, często zmęczony swoim bólem i niemocą. więcej…
